Ο κόσμος κατ’ εμέ

Ο «Κόσμος κατ’ εμέ» είναι το οδοιπορικό αναμνήσεων του Ροβήρου Μανθούλη που εκτείνεται, κυρίως, στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα. Τα ιστορικά ντοκουμέντα διανθίζονται από την, εκούσια ή ακούσια, παρουσία του συγγραφέα τη στιγμή εκτύλιξης των γεγονότων. Τολμηρός, αν τόλμη θεωρείται να μην αποκρύπτεις την αλήθεια, σκηνοθετεί γλαφυρά την αφήγησή του, αμνησίκακος, απολαυστικός όταν αποφασίζει να παρεμβάλλει το χιούμορ στη γραφή του.

Ψηφιακός Νάρκισσος

Η καλή λογοτεχνία είναι αυτή που σ’ εγκλωβίζει στα σπλάγχνα της αφού την έχεις διαβάσει. Η καλή λογοτεχνία δεν είναι μεταμοντέρνα, σουρεαλιστική, ρεαλιστική, παράλογη ή λογική. Η καλή λογοτεχνία είναι καλή λογοτεχνία. Φρέσκια, ζωντανή και χειμαρρώδης, ανεξάρτητα από το περίβλημα του ύφους. Τέτοιο είναι το είδος της λογοτεχνίας στον «Ψηφιακό Νάρκισσο» του Γιώργου Λαμπράκου.
Και στα δεκατρία διηγήματα ο Γιώργος Λαμπράκος διαχέει τη γλωσσική ποικιλία, τη λεκτική επιδεξιότητα, την ευφάνταστη πρωτοτυπία και τη λεπτεπίλεπτη σαρκαστική προσέγγιση. Σε κάποια από αυτά, τα στοιχεία που συνιστούν τη συγγραφική του ταυτότητα, κορυφώνονται και βρίσκουν την πλήρη έκφρασή τους.

Το πολιτισμικό υπέδαφος του ντόπινγκ

    Το ντόπινγκ είναι μία δεικτική αποτύπωση της διαχρονικής πάλης του ανθρώπου ανάμεσα στον εναγκαλισμό της ορθής ή της καταστρεπτικής χρήσης των ίδιων του των επιτευγμάτων, από τις πρωτογονέστερες των ανακαλύψεων μέχρι τα σύγχρονα τεχνολογικά θαύματα. Κατά τον ίδιο τρόπο, οι κατακτήσεις της ιατρικής, της πυρηνικής φυσικής, της βιολογίας και όλου του φάσματος των επιστημών, είτε μειώνουν διαρκώς την απόσταση ανάμεσα στον άνθρωπο και το Θεό, είτε τον φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά στον διάβολο.

Μονόλογος σε λευκό φόντο

Τελευταία βλέπω εικόνες πολλές, παράταιρες, ασυνάρτητες. Καταλαβαίνω πως κάτι δεν πάει καλά, αλλά δεν μπορώ να το ελέγξω. Έρχονται από παντού. Άλλες φορές πάνω σε άλογα με μακριές χαίτες, άλλοτε πάνω σε άρματα του θεού Ήλιου των Αιγυπτίων. Κάποτε έχουν τέλειες εξιδανικευμένες μορφές σαν τα σώματα του Ραφαήλ, μερικές φορές έντονα χρώματα σαν πίνακες του Βαν Γκογκ και πότε πότε εμφανίζονται σαν μπαλαρίνες του Ντεγκά εν ώρα άσκησης. Έρχονται όλες απροειδοποίητα, δεν τηρούν καμία σειρά προτεραιότητας και καταλήγουν σ’ ένα αχανές μπογιάτισμα στο μυαλό μου, τόσο που να παραπέμπει σε αφηρημένη μοντέρνα τέχνη μόνο που δεν τη θεωρώ σαν αφηρημένη αλλά σαν αφημένη εκεί στα βάθη του μυαλού μου θέλοντας κάτι να μου δείξει.

Ο συγγραφέας πίσω από τον συγγραφέα

Είχε να γράψει τριάντα χρόνια. Η συγγραφική του σταδιοδρομία έλαβε πρόωρα τέλος, αν θεωρήσουμε ότι είχε καν ξεκινήσει κάποτε. Οι ιδέες τον είχαν εγκαταλείψει. Όσα κόλπα κι αν μηχανεύτηκε παρέμειναν απροσέγγιστες. Σαν να μην είχε βιώσει ποτέ την χαρά της παρουσίας τους. Ακόμη και τα παλιότερα γραπτά του φάνταζαν στα μάτια του τόσο πολυκαιρισμένα και αγελαία που η κοινοτοπία τους τον αηδίαζε. Αναρωτιόταν πόσο βλάκας υπήρξε που τα θεωρούσε εμπνευσμένα κείμενα, πρωτότυπα κείμενα ταγμένα στην υπηρεσία της τέχνης. Η αφέλειά του ήταν μεγαλύτερη από την ανικανότητά του. Κι η ανικανότητά του αφελώς εκτιμήθηκε από κάποιους ως πρώιμο δείγμα ενός σπουδαίου συγγραφικού ταλέντου.

Ναπολέων ή ο αναχωρητής

Εφόσον το κράτος δεν αποφασίζει να προχωρήσει σε πολιτική αποκέντρωσης που θα αποσυμφορήσει τις μεγάλες πόλεις, και ιδιαίτερα την Αθήνα, εναπόκειται στον κάθε πολίτη να την πραγματοποιήσει από μόνος του. Με περίσσιο θάρρος, παραμερίζοντας τις αστικές ανέσεις, διαλέγει ένα απομονωμένο προορισμό και πάει να τον πλουτίσει με την παρουσία του, να τον ζεστάνει, να δώσει ανθρώπινη λαλιά στις πέτρες και τα άγρια τοπία που τον περιβάλουν.
Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκε ο Ναπολέων πριν δέκα περίπου χρόνια. Υπήρξε για μια ολόκληρη δεκαετία στέλεχος πολυεθνικής που δραστηριοποιούνταν στον τομέα της πληροφορικής. Καλά αμειβόμενος, αναγκασμένος να αφιερώνει πολλές ώρες καθημερινά στο επαγγελματικό του αντικείμενο. Υψηλόβαθμη η θέση του, υψηλοί και οι μηνιαίοι στόχοι, πολλές οι ευθύνες, απαιτητική η δουλειά του.

Ζήτω

Μέσα από το Ζήτω του Μάριου Ποντίκα αναδεικνύονται: η οξυδέρκεια του συγγραφέα, ο ευαίσθητος συγχρονισμός του με τα προβλήματα ή τις κρίσεις των καιρών μας και η ευελιξία του στη διαχείριση του λόγου. Πίσω από το αλληγορικό παραπέτασμα που, κατά κόρον χρησιμοποιεί ο Ποντίκας, πίσω από τις εξωπραγματικές εικόνες που συχνά επικαλείται, νυχτοπερπατεί η κριτική του ματιά, μεταμφιεσμένη με το λογοτεχνικό μανδύα.
Φρέσκος στοχαστής, αποφεύγει τον εύκολο τρόπο, αυτόν της αφοριστικής διακήρυξης, ντύνει τις σκέψεις του πότε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και πότε με γλαφυρές περιγραφές, αποκαλύπτει στον αναγνώστη στενότατα μονοπάτια και όχι πλατιές λεωφόρους για ν’ αδράξουν την αλήθεια του, τ’ απότοκα της, εντελώς προσωπικής του, θεώρησης των πραγμάτων και του κόσμου. Είναι φανερό πως δεν τον ενδιαφέρει να διατυπώσει στεγνά τις δικές του θέσεις, αλλά να τις μεταλαμπαδεύσει βιωματικά, μέσα από τις σκηνοθετικά και αριστοτεχνικά δομημένες, ιστορίες του.

Μπενίτο Σερένο

Ο Χέρμαν Μέλβιλ παραμένει πασίγνωστος ως τις μέρες μας, αν κι έχει περάσει πάνω από ένας αιώνας από τον θάνατό του, εξαιτίας κυρίως του διάσημου, «Μόμπυ Ντικ». Ένα συγγραφικό και ταυτόχρονα ναυτικό έπος, που μάγεψε εκατομμύρια αναγνώστες και καθήλωσε ακόμη περισσότερους θεατές στις κινηματογραφικές του μεταφορές. Πολλοί από εμάς τον γνωρίσαμε μέσα από τα κλασσικά εικονογραφημένα, με αποτέλεσμα να τον ενστερνιστούμε ως ένα καλό παραμυθά. Σε αυτό βέβαια συνέβαλαν και οι περιορισμένες μεταφράσεις στα ελληνικά των υπόλοιπων έργων του (Εδώ θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον κ. Κουμανταρέα, που μετέφρασε με μεράκι διηγήματα του Χέρμαν Μέβιλ ).

Οι νύχτες της Έλλης

Πώς μπορείς να χαρακτηρίσεις έναν άνθρωπο, να πεις έστω και μια μικρότατη αλήθεια γι’ αυτόν όταν το μόνο που γνωρίζεις είναι ό,τι άφησε φιλτραρισμένο να γίνει γνωστό; Πώς μπορείς να εκφέρεις μια έγκυρη άποψη για τα ελάχιστα αποκόμματα της βαθύτερης αλήθειας του, όταν επιμελώς τα απομάκρυνε από τον κοινωνικό τυπογράφο; Μάλλον δεν μπορείς. Αυτή είναι η ιστορία της Έλλης. Τα παράτονα τριξίματα των επίπλων είχαν από καιρό αντικαταστήσει τη ζεστή μελωδία της ανθρώπινης φωνής. Μια πολυθρόνα ξεχαρβαλωμένη, ένα τραπεζάκι πολυγδαρμένο, ένας καναπές που ’χε χάσει από καιρό την φρεσκάδα του γέμιζαν με τους στριγκούς τους ήχους το σπίτι της Έλλης. Είχε πια συνηθίσει την απουσία της ανθρώπινης επαφής κι είχε εξοικειωθεί με τον παράταιρο τούτο διάλογο.

Κάτω από τη Φωτιά Η Μουσική

Παρουσίαση του βιβλίου από τη δημοσιογράφο, Βίκυ Καλοφωτιά, στο cultureloversgr