Άλλα δέκα χιλιόμετρα

Ανακάλυψα τις δικές μου κορυφές, τις αθέατες στους άλλους. Καθένας επιδίδεται στον αγώνα για την κατάκτηση της κορυφής που αχνοβλέπει όταν ξεκινά από τους πρόποδες του βουνού. Κάποιοι θα την κατακτήσουν, κάποιοι θα μείνουν στα μισά, λίγο πιο πάνω ή λίγο πιο κάτω. Κάποιοι θα πουν πως το ταξίδι ήταν αυτό που μετρούσε κι όχι καθεαυτή η κορυφή, κάποιοι άλλοι ότι, αν δεν την είχαν αδράξει, το ταξίδι θα ήταν κενό νοήματος κι ότι η πορεία εξυπηρετούσε μόνο ως το αναγκαστικό μέσο για να φτάσεις στο τέλος. Για μένα, όμως, ώς τώρα αυτό το βουνό δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένας σκοτεινός όγκος που περιόριζε τη θέα μου, ένα ακούνητο στερεότυπο που έκρυβε άλλες κορυφές, πιο μακρινές. Μόλις το συνειδητοποίησα κόπηκαν τα πόδια μου. Μαζί μ’ αυτά κι οι ψευδαισθήσεις. Κι αίφνης αγκάλιασα όλες αυτές τις κορυφές, τις μέχρι πρότινος καλυμμένες από τη σκιά του μεγάλου βουνού. Είναι απτές και οικείες. Τώρα τις φέρω πια μέσα μου. Καμία ανάγκη να τις κυνηγήσω. Είμαι γεμάτος από αυτές, πατέρα. Είμαι όλος κορυφές. Εγώ είμαι μια κορυφή.